نیش اشک به خاطر یه داستانِ سه بار دیده شده.

یا محبوب

قسمت آخر دونگ یی هم امشب نشون داد. برای بار سوم بود که میدیدم به گمانم.

این آخرش که امپراطور میگه :« دونگی.» و حالا سالها از مرگ جفتشون گذشته، اشک نیش میزنه توی چشمام.

با خودم فکر میکنم دختر! من چقدر توی این فیلم ها و کتاب هایی که میبینم و میخونم زندگی میکنم!

یه قسمت از قلبم مونده پیش کوئوت* !

هرچند وقت یه بار به خودش و شنلش و فی ها و زمان حالش که نمیتونست مثل قدیم کارهای خفن بکنه فکر میکنم. به کاروان پدر و مادرش هم!

یا یکدفعه یاد آرتمیس فاول میفتم و قلبم از پیشرفت های تکنولوژی و ذهن باهوش آرتمیس با هیجان می افته.

یا تو دنیای هاگوارتز غرق میشم و فکر میکنم تو جام آتش چطور میشد سدریک و نجات داد

یا به سریال آنه. که آخ. چقدر مهربون. چقدر عزیز... که کاش میتونستم به جزیره پرنس ادوارد سر بزنم.

یا زندگی نه چندان عالی من رو، تو زندگی روزمره خودم پیاده میکنم. ( به کتابای سوفی کینزلا نمیشه خیلی فکر نکرد البته)

چه خوشحالم که کتاب میخونم و فیلم میبینم. مرسی خدا.

+مقاله ام فشار زیادی داره روم وارد میکنه. از سرچ های بی نتیجه و روند کار مبهم...

و درسای دیگه مزید بر علت.

دعا کنید.

یه مدته به همین خاطر ها کم هستم اینجا.

لحظاتتون پرازیاد خدا . علی علی

* کوئوت:

یه داستان چند جلده، در مورد کوئوت شاه کش. سرچ کنید میاد براتون احتمالا. قبلا هم توی پست هام درموردش نوشتم البته. شاید یادتون باشه

۲۱ آذر ۹۹ ، ۰۰:۰۲

فاطمه ‌‌‌‌

دو جا که تو هری پاتر خیلی تحت تاثیر قرار گرفتم یکی مردن سدریک بود یکی سیریوس :(

آرتمیس فاول هم با اینکه همه‌ی کتاباشو نخونده‌م یادمه خیلی دوسش داشتم.

چقد منم تو فیلم و کتابا می‌مونم :(

۲۳ آذر ۹۹، ۲۰:۲۵

پاسخ:

ارههه. من سر مرگ دامبلدور یادمه گریه کردم حتی :))

آرتمیس ی خفن دوست داشتنیه.

+خوبه اما فاطمه. ما تو دو سه تا دنیا زندگی میکنیم اینجوری... چرا ایموجی نارحت؟

۲۱ آذر ۹۹ ، ۱۹:۵۰

مهناز ...

ما یه تیکه از قلبمونو تو هر کدوم از کتابا و فیلمایی که دوست داریم، جا میذاریم.

جزئی از قلب و وجودمون می شن.

موفق باشی پاییز جان⁦❤️⁩

۲۳ آذر ۹۹، ۲۰:۲۷

آفرین! قلب من چهل تکه ای از خاطرات خوب و بد افراد، تکه های دلنشین یا به یاد موندنی فیلم ها و کتاب هاست :))

۲۳ آذر ۹۹ ، ۲۰:۵۲

ناراحتیش فقط از این جهت بود که اینجور تصویرای ناراحت‌کننده‌ی داستانا یادم می‌مونن همیشه! مثلا من هنوز یادمه وقتی لارتن کرپسلی (شخصیت مجموعه‌ی سرزمین اشباح نوشته‌ی دارن شان) مرد، شب قبل خواب تو تختم داشتم کتابو می‌خوندم و کلییی گریه کردم! خیلی تاثیرپذیر بودم از داستانا :))

۲۵ آذر ۹۹، ۰۱:۲۷

چه جالب... قسمتای خوبشو یادت نمیمونه؟ وای باورت میشه از وقتی شنیدم کرپسلی قراره بمیره دیگه مجموعه شو ادامه ندادم؟ یکی برام اسپویل کرده بود قبل اینکه بخونمش. و منم که کلی از کرپسلی خوشم میومد.

۲۵ آذر ۹۹ ، ۰۸:۳۲

سوال جالبی بود پاییز... نمی‌دونم. اینطور نیست که یادم نمونه، ولی انگار اون قسمتای ناراحت‌کننده تاثیر عمیق‌تری می‌ذارن. شاید به خاطر سن خوندنش هم بوده باشه. الان دیگه با کتابا اونقدر عمیق ارتباط نمی‌گیرم...

۴ دی ۹۹، ۰۰:۰۵

اها... متوجهم. تاثیر عمیق اندوه. اما فاطمه جالبه ها. اخه قسمتای خیییلی شاد هم باید تاثیر عمیق بذارن طبیعتا. اما نارحتی ها شونو بیشتر یادمون میمونه.