یا مُقیل
(ای درگذرنده)
داشتم به شروع ترم جدید فکر میکردم. دوباره مراحلی از اندوه رو پشت سر میذارم به خاطرمسائلی و یه سری شرایط جدید
داشتم فکر میکردم که دوست ندارم بچه ها غمگین ببینن منو
و به برخورد های احتمالی خودم فکر میکردم
یادم افتاد چند وقت پیش رو. صبح هایی که با تپش قلب افتضاح بیدار میشدم. همش دعا میکردم این آخریش باشه. فکر میکردم همین روزها قراره بمیرم انقد که بد میگذره.
بعد میدونین چی شد؟
من نمُردم...
و گذشت....
این که میگن بعدا برمیگردید به اون روزها نگاه میکنین و میگید واسه چه چیز مسخره ای نارحت بودم، و بهش میخندید، برای من صادق نبود
امروز که یاد اون موقع افتادم خدا رو برای گذشتنش شکر کردم. اما چشمم پر از اشک شد.
شاید آدم بعضی چیزا رو وقتی برمیگرده بخنده بهش.
اما به نظرم بعضی غم ها، اثرش انقد عمیقه که شاید بعدها دیگه بهشون فکر نکنی، اما اگر به یادش بیفتی، باز هم اون دردش رو یادت میاد
سعی کردم ذهنم و سریع پراکنده کنم تا بیشتر به اون حالم فکر نکنم. میترسیدم باز هم پیش بیاد
هر شب کابوس. هر صبح تپش قلب. همش گریه .....
واقعا فکر میکردم حالم همیشه همینقدر بد میمونه. اگر هم انقدر بد نمونه، دیگه به حالت عادی برنمیگردم. همیشه یه جا تو قلبم خالی میمونه و دیگه نمیتونم عمیق بخندم.
حالا بهتون میگم:
اگه حالتون بده، میگذره.
نه از این گذشتنای الکی.
دنیا باز هم بهتون دلخوشی هاشو نشون میده
شما بعد ها بازم از ته دل میخندید
و اون غم، قدیمی تر میشه. انقدر قدیمی میشه که اختیارش رو به دست بگیرید، و بهش کمتر فکر کنید
پاییز چقدر متن عمیقی بود و چقدر مشخص بود که از ته دل نوشتیش.
می فهمم که از چه جور غمی حرف می زنی!
آرزو می کنم که همیشه دلت شاد و لبت پر از لبخند باشه.